Tjens Matic (Warande Kuub - 20.01.2018)

Op een verloren zomeravond in 1988 zond de toenmalige BRT een aflevering uit van het kookprogramma Krokant. Presentator Nest Mertens had die avond een wel heel bijzondere gast : Arno Hintjens. Op dat moment moest de solo-carrière van Hintjens nog van de grond komen en waren zijn hoogdagen als frontman van Tjens Couter en TC Matic al even achter de rug. En dus tijd genoeg voor Arno om zijn opleiding als kok gestand te doen en om - op zijn eigen onnavolgbare manier - zijn recept en bereidingswijze voor garnaalkroketten te delen met het Vlaamse publiek. Ik kan me tot op de dag van vandaag nog altijd perfect herinneren dat ik tranen met tuiten lachte bij het aanschouwen van dit spektakel. Maar in die dagen was Arno voor mijn toenmalig beperkte muzikale tiener-bewustzijn niet meer dan een vage naam. Wie was toch die dwarse rebelse flierefluiter die in de keuken van Nest Mertens de ene Pinot Gris na de andere soldaat maakte ?

Naarmate de solo-carrière van Arno alsmaar meer vorm kreeg en - zo gaat dat dan - zijn beginjaren bij Tjens Couter en TC Matic een legendarische status kregen aangemeten, groeide hij uit tot een soort van "icône incontournable de la culture Belge". Toen mijn muzikaal spectrum begon te verruimen, maakte ik desondanks nooit de klik met 's mans muziek. En zo komt het dat ik bizar genoeg tot op de dag van vandaag Arno nog nooit live op de planken heb zien staan. Dringend tijd dus om dat hokje aan te vinken.

In diverse interviews liet Arno blijken dat zijn terugkeer naar het ruwere materiaal van die oude dagen was ingegeven door het complete gebrek aan anarchie in de huidige muziekscene. Tijd om het stof weg te blazen, om de middelvinger op te steken ("Middle Finger" stond trouwens ook op de setlist vandaag), om een laars in een corporate balzak te stampen. Het siert de man dat hij het rebelse vuur nog steeds voelt branden, maar helaas is het lichaam - waarin die onverwoestbare rock 'n roll spirit gehuisvest is - ver opgebrand. Laten we immers vooral niet vergeten dat de man over een paar maanden 69 kaarsjes mag uitblazen en niet bepaald als een koorknaap door het leven gestruind is. En dat was er aan te zien vanavond. Een door een turbulent leven getekende man op leeftijd, stram bewegend en geparkeerd achter de microfoon, de songteksten aflezend van plakkaten op de grond, de ene 'godverdomme' na de andere declamerend. Ware het niet dat Arno over karrevrachten krediet beschikt, je zou het als een tikje zielig kunnen bestempelen.

Maar het songmateriaal en vooral de uitstekende begeleidingsband trokken het concert alsnog over de streep. Gitarist Bruno Fevery (die zijn achternaam alle eer aandeed want door griep geteisterd) liet de snaren lekker scherp gieren en vooral de exploten van bassist Mirko Banovic waren een lust voor oog en oor. Afgaande op de Humo-review van een recent Tjens Matic-concert worden ook de bindteksten van Arno 'Godverdomme' Hintjens (zoals de grap over het kapsel van Mireille Mathieu) nogal eens herkauwd. Maar ach, je kan niet altijd het warm water blijven uitvinden. Dat deden trouwens Tjens Couter (met vettige blues) en TC Matic (met kille Belgo-wave) indertijd ook niet. Maar dat doet helemaal niets af aan hun verdiensten. Ook de garnaalkroket werd niet door Arno uitgevonden, maar hij had er verdorie wel een eigen recept voor ontwikkeld.  'Putain Putain' en 'Oh La La La' behoren stilaan tot het canon van de Belgische muziekgeschiedenis en mochten niet ontbreken op de setlist. Maar ook nummers zoals 'The Parrot Brigade' en vooral 'Living On My Instinct' evoceerden perfect de tijdsgeest van de vroege jaren '80, toen be-pukkelde pubers met spuuglelijke kapsels protesteerden tegen raketten en voor jobs.

Aan 'waardig ouder worden' veegt Arno zijn Oostends gat af. Het moge hem nog lang bespaard blijven om in een rusthuis te belanden. De kok van de gaarkeuken aldaar zal niet weten wat hij meemaakt wanneer Arno zich met de kroketten gaat bemoeien.