Queens Of The Stone Age (Sportpaleis - 16.11.2017)

Op een magische avond in mei 2011 vond in de AB een fabuleus concert plaats dat voor mij toen dé toetssteen was van wat een rockconcert moet en kan zijn : "strak, energiek, sexy & vet" waren de adjectieven waar ik me toen van bediende om de kopstoot - die Queens Of The Stone Age toen uitdeelde - te omschrijven. Het was een rockband op een piekmoment in z'n bestaan in een relatief kleine top-zaal, waar alle ingrediënten perfect samenkwamen. Het was het type concert waarna je de band in kwestie eigenlijk nooit meer live aan het werk mag zien, wetende dat het nooit meer beter zal zijn. In eerste instantie was ik dan ook niet van plan om naar het vermaledijde Sportpaleis af te zakken. Doch een aangeboden ticket, een leeg plekje in mijn agenda én het feit dat het nieuwe album "Villains" me gaandeweg meer en meer bekoorde, deden me alsnog anders besluiten.

De tijden dat je QOTSA nog in een kleine zaal à la AB kunt gaan bekijken, zijn definitief voorbij. En daar wringt meteen het schoentje (of in het geval van Joshua Homme : de cowboy-laars). Vettige rock van bands zoals QOTSA is niet gemaakt om in lelijke bunkers en evenement-hallen gespeeld te worden. Zo'n bands moeten spelen in kleine zalen waar de zweet-condens van het plafond drupt of waar je af en toe een geut bier in je nek gekletst krijgt. Waar het geluid zich - hard & potig doch goed gemixt - nét aan de goede kant van de pijngrens bevindt. Waar het publiek zich - van de eerste tot de laatste rij en van de eerste tot de laatste noot - volledig overgeeft aan de genade van de charismatische frontman. Waar je achteraf de schade moet opmeten aan je ledematen en kledij.

En dus bij voorkeur niet in een overmaatse hal waar mensen met een té dure cava in de hand op een stoeltje zitten, waar ze tijdens minder bekende nummers wat keuvelen over koetjes & kalfjes, om enkel tijdens de 'hitjes' op te veren en een filmpje te maken met hun smartphone. En dus ook al zeker niet in een grote galm-bak, waar het geluid af en toe enkel als 'brij' omschreven kan worden. Kan iemand mij eens uitleggen waarom bijvoorbeeld een goede maand geleden - tijdens de triomftocht van Nick Cave - het geluid wél - vanaf noot 1 - constant goed zat en waarom vanavond diverse nummers van hun giftige rock-angel werden beroofd door een ronduit matige mixage ? Dat dit bij de openingsnummers voorvalt, durf ik nog enigszins door de vingers te zien, maar het bleef een euvel dat doorheen heel de set af en toe de lelijke kop opstak. Zeer jammer dat bijvoorbeeld opener "If I had a tail" - nochtans een dijk van een schijf - geslachtofferd moest worden op dit galm-offerblok...

Op dergelijke omstandigheden heeft de band zelf weinig vat, dus op dat vlak kan het vijftal weinig of niets verweten worden. En gelukkig priemde er af en toe wel een knaller doorheen die slecht gemixte geluidssoep. Het heerlijk swingende "The way you used to do" was een gedroomde soundtrack voor de gracieuze podium-strut en dito kniezwengels van Homme, gevolgd door de crowd-pleasing tweeling-uppercut "You think I ain't worth a dollar" en "No one knows". Maar waarom tijdens "No one knows" plots een weinig functionele drumsolo werd ingelast, is me een compleet raadsel. Wél een aangename verrassing : dat oude kraker "Regular John" op de set-list stond, de al bijna 20 jaar oude openingstrack uit het titelloze debuut van QOTSA.

Sommigen zullen het middenstuk van het concert als een dipje ervaren hebben en als het uitgelezen moment om terug het stoeltje op te zoeken en door Facebook te scrollen, maar ik vond het een best leuk en intrigerend stuk. Het nogal ingetogen "Fortress" daagde de stembanden van Homme uit en de geil-hoekige riff van "Domesticated Animals" is onweerstaanbaar (en is eigenlijk stiekem een stuk hitsiger dan het ietwat tamme "Make it with chu").

Tussendoor was Joshua Homme natuurlijk dé blikvanger op het podium. Zoals hij met zijn imposante lijf geregeld als een hitsige reu tegen de flexibele lichtpaaltjes aan het schurken was, zal bij menige vrouwelijke bezoekster ongetwijfeld een vapeur of twee veroorzaakt hebben. Hij stak geregeld een sigaret op, refereerde aan het QOTSA-debuutconcert op Europese bodem (Pukkelpop editie 1998) en ontpopte zich met zijn bindteksten af en toe tot een mindfulness-goeroe en bastaardzoon van Phil Bosmans en Jomanda. En wellicht was ik de enige in het Sportpaleis die plots aan het album "Stanzas" van Henry Andersen moest denken toen Homme bij wijze van bindtekst - vrijelijk associërend - een aantal woorden opsomde (gaande van 'trash' tot 'dildo', 'dogfood', ...). 't Blijft een beer. "Al staat den Josh 2,5 uur patatten te schillen op dat podium, dan vind ik het nog dik OK" is wat dat betreft een treffende en zalige quote.

Tijdens de slotdebatten sloeg de vlam op het middenplein in de pan. "Little sister", "Sick sick sick" en "Go with the flow" is een rock-drievuldigheid waar menig beginnend groepje met graagte enkele vitale organen voor zou willen afstaan. Een ook de bissers waren verre van verkeerd, met als persoonlijk hoogtepunt "I think I lost my headache". Lekker het tempo opvoeren tijdens die vettige en repetitieve mantra-riff. Maar toen de ongezellige zaallichten na ruim 2 uur weer aanfloepten, overheerste toch een soort tantalus-kwelling-gevoel : in andere omstandigheden had dit zoveel beter kunnen zijn en had het uitstekende materiaal van "Villains" zoveel beter uit de verf kunnen komen. Het was absoluut niet slecht en zelfs een stuk beter en potiger dan tal van andere concerten die ik ooit zag. Maar het besef dat het eigenlijk nog véél beter had kunnen zijn, zorgt voor een ietwat bitter nasmaak.



Set-list :

If I Had a Tail
Monsters in the Parasol
My God Is the Sun
Feet Don't Fail Me
The Way You Used to Do
You Think I Ain't Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire
No One Knows
Regular John
The Evil Has Landed
I Sat by the Ocean
Fortress
Smooth Sailing
Domesticated Animals
Make It Wit Chu
I Appear Missing
Villains of Circumstance
Little Sister
Sick, Sick, Sick
Go With the Flow
-----
Head Like a Haunted House
I Think I Lost My Headache
A Song for the Dead