21 oktober 2017

Bitter 3 : Andy Stott - Demdike Stare - G.H. (Trix - 20.10.2017)

Met het "bitter"-concept van Trix wordt getracht om regelmatig een affiche samen te stellen met vernieuwende en experimentele acts uit de hedendaagse elektronische muziek. Er wordt dus duidelijk niet gemikt op de fans van Dimitri Vegas & Like Mike, die hier gillend van zouden wegrennen. Een interessant concept, want elektronische muziek heeft waanzinnig veel te bieden aan de muzikale meerwaardezoeker.

De derde editie van bitter plaatste het in Manchester gebaseerde label Modern Love in de schijnwerpers, aangezien dit label 15 kaarsjes mocht uitblazen. Ik werd naar deze avond gelokt door de naam Demdike Stare, was bij mijn voorbereidings-luistersessies vooral gecharmeerd door het album "Housebound Demigod" van G.H. maar het zou toch de derde hond zijn - in de persoon van Andy Stott - die met het spreekwoordelijke been aan de haal zou gaan.

Gaz Howell (nom de plume "G.H.") bracht vorig jaar zijn volwaardige debuut "Housebound Demigod" uit, een heerlijke plaat vol tegendraadse en grimmige elektronica, waar zelfs subtiele toetsen deathmetal in te ontwaren vallen. Ook op het podium bedient Howell zich niet alleen van de obligate knoppen, maar ook van een gitaar. Helaas bleef er van de boeiende gelaagdheid van het album vanavond bitter (sic) weinig te ontdekken. Niets tegen experiment en avant-garde, maar dit ging nergens naartoe. Jammer, want de man heeft duidelijk goede smaak en een muzikaal intellect. Op het album is zijn muziek een duister zandkasteel, live slechts een poel drijfzand waarin hijzelf alras wegzonk.

Een stuk toegankelijker ging het eraan toe tijdens de set van Sean Canty en Miles Whittaker, die samen aan de knoppen draaien onder de banier "Demdike Stare". Hun laatste album (Wonderland, 2016) gooide hoge ogen. Hun donkere ambient-dub - vernuftig vermengd met dansvloer-gerichte techno-beats - lijkt een geslaagde mix te zijn. Maar toch was ik niet geheel weggeblazen door hun set. Ook hier bleek het op vinyl geperste materiaal véél interessanter te zijn dan de podium-act. En bovendien leken Canty en Whittaker regelmatig met elkaar te discussiëren. Ook niet echt bevorderlijk voor de algehele sfeer.

Maar toen kwam Andy Stott even demonstreren hoe het wél moet. Dit was duister en donker, met intelligent in elkaar gehaakte laagjes : een mespuntje dub hier, een toefje jungle-breakbeats ginds. Nooit teveel, altijd perfect gedoseerd. Nooit mikken op eenvoudig scoren, maar constant verrassen met onderhuidse wijzigingen in het elektronische tapijt. Om zonder pardon te eindigen met een soort van opbouwende emo-drone. Deze set was echt wel the bee's knees.

Geen opmerkingen: