01 mei 2017

Oumou Sangaré (Muziekgebouw Frits Philips Eindhoven - 28.04.2017)

De Malinese zangeres Oumou Sangaré (°1968) is niet alleen de "zangvogel uit Wassoulou" (een regio rond het 3-landenpunt van Mali, Ivoorkust en Guinee), die al op jonge leeftijd grote successen kende als ambassadrice van de rijke vertel-muziek in de traditie van de West-Afrikaanse griot. Ze is ondertussen ook een succesvolle zakenvrouw die hotels uitbaat en zelfs een eigen automerk op de markt heeft gebracht (de zogenaamde 'Oum sang' - zie dit artikel). En ze is en passant ook nog een rolmodel voor veel Afrikaanse vrouwen omdat ze gevoelige onderwerpen (zoals vrouwenbesnijdenis) in haar songteksten niet schuwt. Gelet op dit drukke bestaan is het niet verwonderlijk dat haar solo-albums slechts met lange tussenpozen van de Malinese band rollen. Maar over enkele dagen is het weer zover : dan verschijnt na vele jaren eindelijk een nieuw album ("Mogoya") op het Franse label No Format. Om het Westerse publiek alvast warm te maken voor deze nieuwe release, passeerde de Malinese diva langs enkele Europese podia, waaronder vanavond het Muziekgebouw Frits Philips.

Aan deze concertzaal zal ik echter helaas geen al te beste herinneringen bewaren. Op zich was mijn zitplaats ideaal : centraal voor het podium, op de eerste verhoogde rij achter de parterre-stoeltjes. Perfect, zou je denken. Ware het niet dat de parterre-stoeltjes gescheiden werden door een belachelijk brede middengang (zodat ik dus vanop mijn centrale plek in deze leegte staarde). En bovendien waren de eerste rijen van de twee parterre-beuken onbegrijpelijk ver van het podium verwijderd. Hierdoor ontstond een bijna onoverbrugbaar gevoel van afstand t.o.v. de performer. Zo leek ook Sangaré het aan te voelen, want na enkele nummers maande ze het publiek aan om hun zitjes te verlaten en de beentjes los te schudden. Vanop mijn zitplaats was dit helaas niet mogelijk, zodat ik me al zittend diende te laven aan de meest harkerige en houterige bewegingen van stramme Hollanders, die ik in mijn leven ooit gezien heb. Uiterst vermakelijk en vol goede bedoelingen, dat wel.

Bovendien verliep de communicatie met het Nederlandse publiek niet al te vlot. Sangaré is amper de Engelse taal machtig en bediende zich vooral van Afrikaans-Frans in haar bindteksten, die grotendeels in Nederlandse dovemansoren vielen. Maar Sangaré zou geen succesvolle muzikante en zakenvrouw geworden zijn zonder obstakels te overwinnen. Dus ook een afstandelijke zaal-indeling en een kluitje stramme Hollanders wist ze met een sterke podium-présence, met een uiterst krachtig stem-geluid en met een strak spelende Frans-Afrikaanse backing-band te overwinnen. Van de backing-band dienen vooral de uit Burkina Faso afkomstige achtergrondzangeres Kandy Guira (wat een energie !) en de ngoni-speler (zijnde een traditioneel West-Afrikaans snaarinstrument) Abou Diarra vermeld te worden.

Uiteindelijk had dit concert dus wel degelijk uitstekende momenten. Maar vooraleer de vlam een beetje in de pan sloeg, waren we al een klein half uurtje onderweg. En na een dik uur begon er al een véél te lang uitgesponnen versie van "Yala" (ruim twintig minuten) om elk lid van de band uitgebreid voor te stellen en een solo te laten doen. Ironisch genoeg kwam het mooiste moment van de avond niet van Sangaré of van één van haar muzikanten, maar wel van een dame die uit het publiek werd geplukt en die tijdens "Yala" even een kort stukje mocht zingen. Het bleek om de Marokkaans-Nederlandse zangeres Karima El Fillali - blijkbaar een oude bekende van Sangaré - te gaan, die op de West-Afrikaanse muziek een prachtig stukje Arabische zang uitstrooide. Kippenvel-momentje zoals er vanavond te weinig waren. Na een klein anderhalf uur viel - zonder bisser - het doek over deze ietwat rare avond.

Geen opmerkingen: