Wolf Eyes / Author & Punisher / Nah / Briqueville (AB Club - 07.04.2017)
De uit Philadelphia afkomstige Michael Kuhn is een hyperactieve multidisciplinaire muzikant die opereert onder de naam Nah. Hij maakt gebruik van zowel een drumcomputer als van 'echte' drum-onderdelen. Aanvankelijk levert dit vrij doordeweekse muziek op, maar het wordt na verloop van tijd wel wat spannender wanneer hij zijn hoodie uittrekt en zich al zingend en schreeuwend als een stuiterbal tussen het publiek begeeft. Stadsgenote Camae Ayewa a.k.a. Moor Mother verzorgde een al even kort als hevig gastoptreden, voordat ze even later zelf aan de overkant van de straat in Café Bonnefooi het podium moest bestijgen. Al bij al geen optreden dat me lang zal heugen, maar Kuhn was duidelijk een artiest van het oprechtere en intensere soort.
Eenzelfde gevoel had ik bij het concert van Author & Punisher, het éénmansproject van de uit San Diego afkomstige Tristan Shone. Zeer opmerkelijk was zijn instrumentarium : duidelijk het resultaat van ontelbare uren knutselen in zijn schuurtje. Zijn microfoon leek wel op een omgebouwd moederbord uit een Commodore 64, waaruit allerlei verschillende stem-effecten gehaald konden worden. Voor hem allerlei knoppen en mengpanelen. Aan zijn ene kant een soort van hendel - die van het type waarmee je in Star Trek in 'warp' gaat - waarmee een drone-achtige klank werd gemaakt. Aan zijn andere kant het opvallendste instrument : een houten schraag met daarop een zware metalen schuif, op zijn plaats gehouden door verzwaarde kettingen. Door de metalen schuif naar voor of naar achteren te stoten, konden allerlei beats gemaakt worden. En rond de nek van Shone ook nog allerlei draden, waardoor hij met alle onderdelen van zijn hobby-set verbonden was. Het begon allemaal zeer interessant en klonk als een soort kruisbestuiving tussen industrial, doom en metal. Maar mettertijd sloeg de verveling toe en kalfde het concert af, waarbij ik automatisch moest terugdenken aan de mindere concerten tijdens de diverse edities van het Black Box-festival in Cahier de Brouillon.
Maar gelukkig was er het immer interessante en machtige Wolf Eyes om de meubelen te redden. Recent werd een nieuw album uitgebracht ("Undertow"), de .....-tigste release van deze noise-helden uit Detroit. Maar "noise" is tegenwoordig niet meer echt het ideale epitheton ornans om de muziek van dit trio te omschrijven. Zoals ook vorig jaar al bleek uit hun concert tijdens het Uncanny Valley-festival, evolueert de muziek van Wolf Eyes meer en meer naar zeer uitgepuurde soundscapes, waarbij pure noise nog nauwelijks aanwezig is. John Olson beperkt zich tot spaarzame freejazz-achtige interventies op sax of dwarsfluit of tot ritmisch schudden met maracas. James Baljo friemelt wat op zijn gitaar en Nate Young draait aan knopjes terwijl hij vocaal lijkt te freewheelen. Het resultaat : een één uur durende bezwerende trip, waarbij het niet altijd duidelijk is in welke mate geïmproviseerd wordt. Eén nummer werd aangekondigd als een solo vocaal-experiment, getiteld "Lifeless worms". En op een ander moment liet Young zich ontvallen "We don't know what the fuck we're doing up here." Wat er ook van weze, Wolf Eyes is en blijft een mateloos boeiend project dat wederom garant stond voor een heerlijk intrigerend concert. Jammer dat hun uitstekende plaat "Undertow" nauwelijks een kwartiertje duur.
Voor de geduldige nachtraven was achteraf nog een gratis middernacht-toetje voorzien, middels een concert van Briqueville, de Belgische postmetal/doom-band die zich verschuilt achter gouden maskers, donkere gewaden en een ietwat grappige mythe-cultus. Zopas werd hun tweede plaat (mathematisch correct "Briqueville II" geheten) boven de duistere doopvont gehouden. Op muzikaal vlak worden niet echt nieuwe paden betreden, maar soms is dat ook niet nodig. Lekker moddervette shit op het kruispunt van Isis en Amen Ra. En dat nachtelijke concert is ook nog eens gratis en voor niks - en in uitstekende kwaliteit - online te bekijken. Hoor ik U nog ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten