03 februari 2017

Evil Superstars (De Hoge Rielen - 02.02.2017)

In 2015 gaf het Limburgse combo Evil Superstars een reünie-concert op Pukkelpop, het eerste conventionele reünie-concert sedert hun afscheid in 1998 (eerder gaf de band nog wel twee afwijkende reünie-concerten : in 2004 bracht de band integraal het machtige album Jerusalem van de doommetal-band Sleep en in 2013 in de AB een éénmalig "Cosmic Synth Set"). De PP-marquee barstte bijna uit haar voegen voor dat zwaar geanticipeerde evenement en ik moest het betere ellebogenwerk bovenhalen om een goede plaats te bemachtigen voor dat (overigens zeer goede) concert. Na dat bejubelde reünie-concert beklommen Mauro Pawlowski en de zijnen zéér sporadisch her en der nog een podium om de reünie te rekken, maar de setting van vandaag was toch wel zeer uniek. En dus wederom naar De Hoge Rielen getogen voor het Festival WinterWarm van De Warande, waar Evil Superstars twee extreem verschillende sets speelden.

De eerste set werd gespeeld in de als winterbar ingerichte Loods 333 en was op voorhand aangekondigd als een 'akoestische set'. Wie daarbij gehoopt had op een Nonkel Bob-achtig samenzijn met akoestische gitaren, banjo en wat slagwerk, kwam daarbij echter redelijk bedrogen uit. Het vijftal bracht immers - ietwat verschuild achter een rij extreem hoge kamerplanten - een 40 minuten durende extreem ontoegankelijke set waarin noise-experimenten de boventoon voerden. Op de meest 'toegankelijke' momenten riepen de kille drum-pads echo's op van het vroege werk van Swans. Mauro beperkte zich tot elektronisch vervormde stem-experimenten en fungeerde gedurende de laatste 10 minuten als een in trance verkerend levend standbeeld, terwijl Tim Vanhamel flink in de weer was met de inhoud van zijn tote bag en met het nodige sample-speelgoedSpeelden daarbij een rol : een appel, een deodorant en twee live gevoerde telefoontjes met een vrouw aan de andere kant van de smartphone-lijn. Op het vlak van experimentele muziek kan ik best wat verdragen, dus ik kon deze geflipte sample- en noise-orgie best wel pruimen. Aan het gewauwel aan den toog te oordelen, was deze eerste helft van de avond echter duidelijk niet aan iedereen besteed.

Op het einde van het concert verscheen een figuur ten tonele (begeleid door gejoel van de bandleden), uitgedost in een soort van groteske en overmaatse kartonnen ridder-outfit, ritmische geluiden makend met een wandelstaf die met belletjes getooid was. Aan zijn kleine gestalte en krachtige stemgeluid herkenden we al snel de Nederlandse acteur Louis Van der Waal. Deze acteur maakt samen met Pawlowski deel uit van het experimentele theatergezelschap Ferdnnd, waarvan we ooit de zeer vermakelijke voorstelling Transkamer zagen. Na wat oer-kreten en geschreeuw nodigde hij het publiek als volgt uit om hem te volgen  : "Dames & Heren, ik wil U vriendelijk vragen mij te volgen, mij te volgen, mijn kleed in Uw handen te nemen, Uw glas leeg te drinken, en ik zal U leiden ! Leiden in dit diepe, donkere bos ! Ik zal U verlossen, redding brengen ! Want ik weet dat het met jullie allemaal héél erg gesteld is ! Kom met mij mee !"

En aldus leidde Ridder Van der Waal het publiek doorheen het bos naar de volgende plaats van afspraak : het Tejater, waar de Superstars de tweede helft van de avond verzorgden. Bij de ingang van het Tejater verwelkomde Van der Waal iedereen met een tik op de grond van zijn belletjes-staf, net zoals hij bij Transkamer iedereen begroette met een handdruk en een zoen. Het Tejater bleek een vrij kleine ruimte te zijn zonder een podium-verhoog, zodat de Superstars gewoon op de grond optraden. En zo zagen we de Superstars aan het werk vanop de eerste rij, op pakweg twee meter verwijderd van de band. Een groter contrast met het uit zijn voegen gekraakte concert op Pukkelpop was nauwelijks denkbaar.


Voor de setlist verwijs ik gemakshalve naar de hiernaast afgebeelde print die ik na het concert oppikte. Nu kwamen degenen die gekomen waren voor een 'gewoon' concert van Evil Superstars wel ruimschoots aan hun trekken. De pasjes en het geschuifel van Vanhamel (mét opgetrokken broekspijp) doen nog altijd wat aan James Brown denken en het charisma van Pawlowski bleek onaangetast. Het zware, naar doom-metal en prog-rock neigende duo 'Cosmic Dance' en 'Hail The Rectangle' (beiden geschreven door Tim Vanhamel n.a.v. de PP-reünie) was mijn persoonlijke hoogtepunt. Maar ook een snedig 'I can't seem to fuck things up', de Millionaire-hit 'I'm on a high' en het in chaos eindigende 'Darkage disco' (waarbij Bart Vandebroek mij zijn basgitaar overhandigde, die ik pal op de grond liet vallen) vielen in goede rock-aarde. And you gotta love them Evil-lyrics, zoals in 'B.A.B.Y.' : "Just sodomized a brontosaurus while shaving the back of a disco-queen." De wat rammelend gespeelde toegift Sad Planet was eigenlijk overbodig. Toen waren de punten al lang gescoord.

Geen opmerkingen: