Crossing Border Festival (diverse locaties Den Haag - 05.11.2016)

Het Crossing Border-festival bestaat reeds sedert 1993 en beoogt een kruisbestuiving te zijn tussen muziek, literatuur en poëzie. Dit jaar vond het gedurende meerdere dagen plaats op diverse locaties op en rond de - verrassend gezellige - Grote Markt van Den Haag, zoals o.a. de bekende concertzaal Paard van Troje, kunstencentrum Koorenhuis, café De Zwarte Ruiter, museum en humanitair kenniscentrum Humanity House en een Lutherse Kerk.

Een lovenswaardig initiatief. Maar met zeven (!) verschillende locaties en een immens aanbod, was het onmogelijk om van alles wat mee te pikken. Met soms verscheurende keuzes tot gevolg, die ertoe geleid hebben dat we het 'literatuur'-gedeelte helaas links hebben laten liggen. Zo hebben we bijvoorbeeld moeten missen hoe PJ Harvey in de Lutherse Kerk voorlas uit haar recente poëzie-debuut "The Hollow of the Hand" en hoe Jørn 'Necrobutcher' Stubberud naar 't schijnt een onsamenhangende maar amusante monoloog hield over vanalles en nog wat, behalve over zijn jaren bij de legendarische Noorse metalband Mayhem (zijn ervaringen werden gebundeld in het boek "The Death Archives - Mayhem 1984-1994", uitgebracht bij het Ecstatic Peace-label van Thurston Moore).

Maar dit overaanbod is het enige 'slechte' dat ik te vertellen heb over dit fijne festival, waar goed muzikaal vertier te rapen viel. Zoals met het concert van Angel Olsen, de nog vrij jonge Amerikaanse singer-songwriter die dit jaar met 'My Woman' een prachtig voldragen album afleverde. Bijgestaan door een vijf-koppige begeleidingsband (waarvan achtergrondzangeres Heather McEntire - zangeres van Mount Moriah - meermaals met mijn aandacht aan de haal ging), bracht Olsen - die een tikje vermoeid overkwam door een té intensieve tournee - een ingetogen en sober concert. Nummers als 'Intern', 'Never be mine' en 'Shut up kiss me' zijn bloedmooie pareltjes.

De kleine zaal van het Paard bleek bijna te klein om de liefhebbers voor het concert van Warhaus te huisvesten. Dit solo-project van Maarten 'Balthazar' Devoldere bleek vanavond absoluut een bestaansreden te hebben. Een uitstekend concert op het scherp van de snee, mede gedragen door twee uitstekende collega's op drums en gitaar/mondorgel. En de volgepakte zaal genoot duidelijk met volle teugen van deze 'nieuwe generatie rock-Belgen' (zoals ik een Nederlandse dame het trio hoorde omschrijven).

John Moreland is een singer-songwriter uit Tulsa, Oklahoma. Hij trad op in de Lutherse Kerk, solo met akoestische gitaar, met zijn enorme (echt zeer enorme) lijf gezeten op een stoel onder het grote kerk-orgel. Er hing elektriciteit in de kerk tijdens de set van deze gevoelige kolos met de zachte stem en met de van americana-tristesse doorweekte teksten. En dat we deze set bijwoonden, gezeten in een paar comfortabele stoelen in de hoogste rij van de koorbanken, maakte het nog meer bijzonder.

Voor de opgewekte noot zorgden vanavond de vier broers van de Zuid-Afrikaanse band Kongos (de vier blanke zonen van de singer-songwriter John Kongos). Een aanstekelijk mix van alt-rock met een subtiel texmex-sausje, maar dan op z'n Afrikaans. Good vibes all round, niet in het minst tijdens de aanstekelijke Beatles-cover van 'Get Back', met een hilarische rap-tussenkomst van de roadie van de band.

Genoeg geglimlacht, tijd voor het serieuzere werk. The Low Anthem, de indie-folkers uit Providence,  Rhode Island, brachten een zeer uitdagende en eclectische set, die het best als één lange trip ondergaan diende te worden. Het concert begon met Florence Wallis die teksten voorlas, terwijl ze op een ouderwetse typemachine tikte. Vogellok-fluitjes werden gehanteerd. En ook nog een zingende zaag, viool, een intiem akoestisch duet maar ook rauwe & oor-verdovende noise, ... een zwaar belegde boterham op dit late uur. Op het einde van het concert was de grote zaal van het Paard dan ook nog maar zeer karig gevuld. Maar de volhouders werden beloond.

Nog ietwat beduusd hadden we het geluk om toch nog een klein halfuurtje mee te pikken van de set van Californiër Cass McCombs, een altrocker met uitstekende platen op zijn naam en die duidelijk als kind ook in de grote SF-psych-surf-alt-ketel gevallen is. Voorwaar een fijne afsluiter van een gezellige avond. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit niet de laatste keer was dat ik naar Crossing Border ging.