Compagnie Cecilia : Cabane (Warande Kuub - 29.11.2016)

Compagnie Cecilia heeft in het verleden al enkele magistrale stukken op de planken gebracht. Zo was ik een bevoorrechte getuige van het aangrijpende The broken circle breakdown featuring The Cover-Ups of Alabama (het stuk waarop de succesvolle film van Felix Van Groeningen gebaseerd was). En ik denk vooral met veel plezier terug aan Vorst-Forest, een briljante en hilarische voorstelling zoals je ze maar zelden tegenkomt. De productie Schöne Blumen (een co-productie met Het Paleis in een regie van Arne Sierens) was dan weer minder beklijvend, maar iedereen kan de bal al eens een keertje misslaan. De verwachtingen voor vanavond waren derhalve hooggespannen.  

'Cabane' is het verhaal van een confrontatie tussen drie mannen, elk met hun eigen verhaal en gebreken. De ontmoetingen vinden plaats in een soort werk-atelier, waar door twee broers voorbereidingen worden getroffen voor een schooltoneel. De ene broer, Gilles genaamd (vertolkt door Robrecht Vanden Thoren) heeft het toneelstuk en de begeleidende liedjes geschreven en heeft getracht er een soort van ecologische boodschap in te stoppen. Gilles is een ietwat schlemielige figuur die zijn leven terug op de rails tracht te zetten na enkele jaren in Thailand te hebben rondgedoold. Kleine hints doen het vermoeden ontstaan dat deze flower power-figuur wel eens pedofiele trekjes zou kunnen hebben. 

Hij werd na zijn terugkomst uit Thailand opgevangen door zijn broer Manu (vertolkt door Titus De Voogdt), een nukkige man die instaat voor de opbouw van het decor voor het schooltoneel en die meer pinten drinkt dan goed voor hem is. Manu heeft het Gilles nooit vergeven dat die niet de moeite nam om uit Thailand terug te keren toen hun moeder overleed. Manu is een zwijgzaam type dat zijn gevoelens opkropt.

En dan is er nog de hyperkinetische Sven (vertolkt door Joris Hessels), die in het werkatelier aanspoelt om de wagen van zijn vader op te pikken. Die wagen is immers achtergelaten nadat de vader van Sven - uitgerekend in het werkatelier van de twee broers - zelfmoord heeft gepleegd. De dode man werd gevonden door Manu en diens zoontje Stanny (de jongen liep hierdoor een flink trauma op). Maar Sven heeft zelf ook te kampen met de nodige problemen : financiële zorgen, een gokverslaving en een zwangere vriendin. Hij pendelt constant heen en weer tussen grote extase en diepe ellende. 

Deze interessante premisse had alles in zich om tot een fijne voorstelling te komen. Zo is er het contrast tussen de drie karakters : de soms hilarische woordenstroom van de gladde Sven (met Jommeke-kapsel), de stoere en zuipende Manu (met een quasi militair kortgeschoren kapsel) en de emotionele gevoelsmens en halve hippie Gilles (met geitenwollensokken-paardenstaartje). Het decor is functioneel en alle elementen worden gebruikt : half afgewerkte decor-stukken, een dixi-toilet, een synthesizer, een betonmolen. En zo was dit stuk lange tijd aangenaam om naar te kijken. Komedie en tragedie wisselden elkaar voortdurend af en omtrent de acteerprestaties van de drie heren niets dan lof. Het poëtische gebruik van de betonmolen was prachtig. 

Maar na het vrij plotse en onverwachte einde van het stuk bleef ik toch op mijn honger zitten. Niet dat elke theatervoorstelling moet eindigen in een mooi afgeronde 'closure' of catharsis, maar hier leek het einde iets teveel haastwerk en ook de spanningsboog tussen de twee contrasterende broers bleef in clichés hangen. Alsof men niet goed wist hoe de premisse uit te bouwen en af te ronden. Ondanks de fijne regie van Tom Dupont, kwam dit theaterdebuut van dichter en auteur Jeroen Theunissen dus nooit helemaal uit de verf. Een beetje zoals één van de onafgewerkte decorstukken op de bühne.