Battle of the Bays (Trix - 01.11.2011)

Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren hoe de 'Peter Prong'-alliteratie ontstaan is. Maar ondertussen is dit kleine blogje na ruim 10 jaar nog altijd onder dezelfde naam actief. Wanneer de naamgever van deze blog België nog eens aandoet - en dit zelfs op de verjaardag van ondergetekende auteur - dan zou het een schande zijn om niet aanwezig te zijn. En een portie metal op z'n tijd, daar is al helemaal niks mis mee.

Een affiche met Prong als exponent van de East Coast NY-metalscene, Exodus als vertegenwoordiger van de SF Bay-area en Obituary als gezant van de Tampa Bay-regio in Florida. En zelfs Melbourne - de thuisbasis van opener King Parrot - heeft een heuse baai. En dus werd deze affiche gepast "Battle of the Bays" genoemd.

Het ontbreekt me aan voldoende metal-kennis om een hier een uitgebreide review over te schrijven. Maar telkens ik naar een metal-concert of -festival ga, wandel ik er na afloop toch steeds met een glimlach naar buiten. Ironisch eigenlijk, aangezien de podia meestal bevolkt worden met schreeuwlelijken die allerlei onfraaie dingen verkondigen over afgehakte ledematen, rottende lijken, folteringen, het bejubelen van de Antichrist, erotische contacten met dode vrouwmensen en het einde der tijden. Het is die moeilijk te benoemen x-factor die metal tot een onverwoestbaar genre maakt.

King Parrot deed me een beetje denken aan de cult-film 'Wake in fright' (1971). Of hoe een trip in de Australische outback in een nachtmerrie kan ontaarden. Uitdagende en lichtjes geschifte metal-mix met een zanger, die de compleet verknipte neef zou kunnen zijn van de zanger van Midnight Oil.

Zoals een jonge mede-concertbezoeker (die weinig of niets van Prong kent) misschien wel terecht aangaf, klonken Tommy Victor en de zijnen een tikje gedateerd. Veel nummers van het nieuwe album "X (no absolutes)" en dus weinig van dé klassieker "Cleansing". Maar "Another worldly device", "Who's fist is it anyway ?" en "Snap your fingers, snap your neck" passeerden gelukkig wel de revue. En daar kan de brave burger alleen maar blij mee zijn.

De stem van Steve Souza, zanger van trashmetal-boegbeeld Exodus, is 'an acquired taste'. Maar de man wist het publiek goed op te zwepen en maakte er een leuk feestje van. Niet dat ik onmiddellijk naar de virtuele platenboer ben gehold om de back-catalogue van Exodus aan te schaffen, maar ik moet bekennen dat dit best een goed concert was. Hetzelfde kan overigens van het concert van afsluiter Obituary gezegd worden. Zanger John Tardy 'verkoopt' zijn deathmetal misschien iets minder begeesterend dan collega Souza, maar daardoor kwam het concert van Obituary iets puurder over. En dat het af en toe rammelde als een gebrekkige prothese, nam ik er graag voor lief bij.