Marc Ribot's Ceramic Dog (De Singer - 24.10.2016)

vlnr : Ismaily - Smith - Ribot 

Wanneer op nauwelijks een boogscheut van je eigen haard een artiest optreedt, wiens adelbrieven amper nog in een bovenmaatse aktetas te proppen vallen, dan is het een morele plicht om dat concert bij te wonen. De Singer wist immers andermaal Marc Ribot te strikken, die een viertal jaren geleden al een gesmaakt solo-concert bracht in de Rijkevorselse club. Vanavond deelde de roemruchte gitarist de bühne met drummer Ches Smith en bassist Shahzad Ismaily. Ik ga hier niet alle namen uit de muziekwereld opsommen met wie deze drie heren ooit al samengewerkt hebben, maar het is een verdraaid duizelingwekkende lijst. De werknaam van dit trio : Marc Ribot's Ceramic Dog. De muziekstijl : een potige brok power-rock, een rauwe kruisbestuiving van rock, punk, funk, avant-garde en free-jazz. De output tot op heden : twee albums ("Party Intellectuals" - 2008 // "Your Turn" - 2013).

Blijkbaar werkt het trio momenteel aan een derde album, aldus Ribot bij aanvang van het uitverkochte concert. Daar waar bands normaliter een tournee op poten zetten om een kakelvers album te promoten, lijkt de huidige Europese tournee van Ceramic Dog er eerder op gericht te zijn om het nieuwe materiaal te testen, bij te schuren, in primaire vorm op het publiek los te laten. En deze werkmethode past perfect bij de speelstijl van Ribot zelf : ongepolijst, tegendraads, wrang, wringend en botsend, dissonant en hier en daar zelfs bewust vals. Aan het publiek om bij te benen en alles op zich af te laten komen. De onconventionele speelstijl van Ribot heeft in het verleden al heel wat uiteenlopende uitlaatkleppen gevonden, waarvan Ceramic Dog ongetwijfeld de luidste en de meest "into your face"-variant is.

Ribot zette het concert in met de metalen twang-akkoorden van "Prayer", waarbij Smith al snel in volle geweld zijn visitekaartje afgaf. En als ik zeg 'in volle geweld', is dat letterlijk te nemen. Al tijdens het eerste nummer sneuvelde één en ander aan zijn drumkit. O.a. de basdrum-pedaal bleek aan gort gestampt. Geen nood : de herstellingen verliepen vlot terwijl Ribot & Ismaily ongestoord verder deden. Het materiaal zou tijdens het concert nog meer te lijden hebben onder het gebeuk van Smith. Na een twintigtal minuten waren immers nieuwe herstellingswerken aan de orde, wat aan Ribot de kans gaf om even de rustige toer op te gaan, middels een gezapig voortkabbelende cover van "La Noyée" (een nummer van Serge Gainsbourg), gebracht in een Engelse vertaling van Emily Whitman. Smith bleek overigens een ongemeen veelzijdige drummer te zijn. Van avant-garde-geroffel, free jazz-ritmes tot keiharde powerrock-fills : de man had het allemaal onder de knie. Voor mij was Smith toch wel dé revelatie van de avond, vermits hij - bovenop dat arsenaal aan diverse technieken - vooral ook een zeer intensieve beleving en inleving aan de dag legde.

Tijdens het concert bleef ik me er vooral over verbazen tot welke dingen een simpel instrumentarium als bas/gitaar/drums (vanavond aangevuld met een klein toefje electronica) allemaal wel niet kan leiden. Dit instrumenten-trio is niet alleen de holy trinity of rock maar is in de handen van de juiste personen tevens de sleutel tot een schatkamer aan avontuurlijke muziek. En aan avontuurlijke muziek vanavond geen gebrek gedurende de twee 50 minuten durende sets die het trio bracht. Wat bijvoorbeeld te denken van de ongemeen catchy riff van "Girlfriend" (de afsluiter van de eerste set) ? De eerste set werd door Ribot afgesloten met de melding : "We're gonna take a short break now. Then we'll come back and play a second set. Isn't that what you're supposed to say in jazz-clubs ?" Die jolige Marc toch.

Aan het begin van de tweede set wist Ribot te melden dat een nieuw nummer over bier - wegens concerteren in België - onvermijdelijk was. De aanzet tot een aanstekelijk nummer met vrij simpele anarcho-teksten à la : "Beer. I want a beer. And when I finish my beer, I want another one. I want another beer. And another one. I don't have friends, I have buddys. Buddy, this bud's for you. Hey buddy, you want a beer ? I'll have another one." Etc...  In de tweede set werden we trouwens ook nog getrakteerd op een totaal verknipte en verbasterde versie van de Dave Brubeck-klassieker "Take Five" (op "Your Turn" verschenen als "Take 5"). En als uitsmijter kregen we de lichtjes geniale bisser "Masters of the Internet" mee, een harde sneer naar de download-cultuur die muziek tot een gratis weg te plukken weggooiproduct heeft herleid :

"Download this music for free
We like it when you do
We don't have homes
Or families to feed
We're not human like you
We live inside your iPod
We've no religion or God
We're slaves who only live to serve
The masters of the internet"

Er zijn slechtere manieren om een grauwe maandagavond door te brengen dan in het gezelschap van drie uitstekende muzikanten, die met een open geest - en met een middelvinger opgestoken naar muzikale conventies - de boel komen opblazen. En het was sowieso het luidste concert dat ik ooit al zittend heb meegemaakt. Uitkijken geblazen naar het derde album van dit trio !