Anja Lechner & François Couturier (Warande - 17.09.2016)

De Duitse celliste Anja Lechner (°1961) en de Franse pianist François Couturier (°1950) brachten in 2015 het album 'Moderato Cantabile' uit, een samenwerking die voortvloeide uit hun eerdere gezamenlijke exploten met het Tarkovsky Quartet. Het duo bracht vanavond een staalkaart uit dit duo-project. De houten zaal van de Warande - met het avondlijk verlichte kasteel als backdrop - vormde een mooie en intieme setting voor dit concert (hoewel het er bijna onmenselijk warm was).

Op het eerder genoemde album heeft het duo een wel zeer eigenzinnige keuze gemaakt qua composities. Zo zijn er - naast eigen composities van Couturier - interpretaties te horen van werken van de Catalaanse miniaturist Federico Mompou (1893-1987), van de Armeens-Griekse componist/spiritualist/wijsgeer/fantast George Gurdjieff (1866-1949) en van de Tunesische oud-speler Anouar Brahem (°1957). In principe een interessante mix van muzikale stijlen. Maar vuurwerk leverde het helaas niet echt op.

Het vurige duo-concert van daags voordien nog indachtig (Takase & von Schlippenbach), waande ik me tijdens het eerste nummer van vanavond eerder op een stijve cocktail-receptie, met Lechner & Couturier als muzak-entertainers om de hors d'oeuvres van muzikaal behang te voorzien. Gelikt, salonfähig en zonder enige spanningsboog. Gelukkig veranderde dit in de loop van het concert, wat dan vooral de verdienste was van Lechner. De speelstijl van Couturier bleef immers wat zoutloos kabbelen, niet geholpen door sommige composities die een ietwat muffe new age-geur verspreidden.

Helaas werd ook op geen enkel ogenblik enige informatie verschaft over de gespeelde composities. Enkel voor het enige bis-nummer nam Couturier kort het woord (waarbij hij de namen van Mompou, Gurdjieff en Brahem liet vallen) en stelde hij het publiek gerust : het bis-nummer zou niet zo "contemporain" zijn als het daarvoor gespeelde nummer. Laat dat nu nét het beste nummer van de avond geweest zijn : met Couturier eindelijk in een soort van semi-trance spelend en Lechner lekker dwars en vrank spelend op haar cello. De avond had welgevaren bij een toef méér "contemporain" en een stuk minder mak gespeelde miniatuurtjes. Het weerhield het publiek er echter niet van om het duo op een staande ovatie te trakteren en achteraf met euro's te wapperen bij de CD-stand.