30 april 2016

Motorpsycho (Het Depot - 29.04.2016)

Smaken en interesses evolueren met het verstrijken van de tijd. Of ze zouden dat toch moeten doen. Het is niet gezond om vast te roesten aan het genre dat je koesterde als adolescent, om alleen maar te blijven luisteren naar die ene band waarvan de posters je tienerkamer sierden. Terugkijkend op mijn eigen muzikale parcours, denk ik wel dat ik daarin geslaagd ben. Als puber dweepte ik met The Doors. Maar nu kijk ik reikhalzend uit naar de Koningin Elisabethwedstrijd en schrijf ik dit verslagje terwijl ik luister naar een LP van de Belgische electro-pionier Léo Kupper. En gisterenavond bekeek ik op youtube nog pardoes een concert van Cannibal Corpse. Met enige trots kan ik U meedelen geëvolueerd te zijn tot een muzikale omnivoor. Maar doorheen al die jaren tekende zich toch één constante af : ik zal altijd een voorliefde blijven koesteren voor prog-rock. En als er één magistraal voorbeeld bestaat van een band die dit genre het zijne heeft gemaakt en vooral de grenzen van het genre afgetast en overstegen heeft, dan is het wel het Noorse Motorpsycho, na Sonic Youth de band die ik ondertussen de meeste malen live zag.

Qua setlists zijn concerten van het Noorse trio altijd zeer onvoorspelbaar. Dat het nieuwe album "Here Be Monsters" ruim aan bod zou komen, was niet meer dan logisch. Maar dat het album (op het epische laatste nummer na) integraal zou gespeeld worden tijdens de eerste helft van het concert, is dan weer minder verwacht. En ook dat enkele nummers uit het obscure "The Motorpnakotic Fragments" (een collectie van zeldzame 7"-singles) een vooraanstaande plaats kregen in de setlist, was opmerkelijk.

Tijdens een concert van Motorpsycho beleef je de tijd anders. Je wordt meegezogen in een vortex waarin de tijd stilstaat. Toen gitarist Bent Sæther voor de eerste keer het publiek toesprak ("Hello Leuven, we're Motorpsycho in case you didn't notice") om het nummer "Forget It" aan te kondigen, diende ik tot mijn ontsteltenis vast te stellen dat er al een uur gepasseerd was sedert de aanvang van het concert. Dat de meeste simpele band-opstelling die er bestaat (bas/gitaar/drums) een publiek zo lang kan begeesteren, blijft verbluffend en uniek.

De geweldige bas-loops van Bent, de wijds meanderende psycho-gitaarexcessen van Hans Magnus 'Snah' Ryan en de jazzy drumpartijen van Kenneth Kapstad : het zijn de laatste jaren de vaste ingrediënten geworden van deze Noorse rock-cocktail. Een cocktail die in staat is om elke rechtgeaarde rock-fan tot een staat van intoxicatie te brengen.

Na enkele uitstapjes naar 'klassieke' albums (zoals 'Let them eat cake', 'Blissard' en 'Trust us') en de - als grap bedoelde - aankondiging van Bent dat het tijd werd voor meer gevoelige nummers, was het de beurt aan 'Big Black Dog', het epische laatste nummer uit 'Here Be Monsters'. Bent verruilde de basgitaar voor een gewone gitaar en zowel Bent als Snah gingen tijdens dit nummer ook aan de slag met hun synthesizers. Een lang nummer dat gaandeweg evolueerde tot een dreigende en verpletterende muur van lawaai. Een nummer dat een serieuze uppercut uitdeelde aan het publiek. Met de enige bisser deelde het trio daarna het publiek de definitieve genadeslag toe : een lang uitgesponnen versie van "Here Be Monsters II", zoals verschenen op de in beperkte oplage uitgebrachte 12"-epiloog van de reguliere LP. Na deze waanzinnige trip (ruim 2,5 uur na de aftrap) viel het doek over dit geweldige concert. Zelfs na deze uitputtingsslag bleef het publiek smeken om méér. Ook ik schreeuwde de keel schor. Wat een band.











Setlist :

- The Jig is Up (Kiss the Snake) (uit 'The Motorpnakotic Fragments', 2014)
- Sleepwalking (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- Lacuna/Sunrise (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- Running with Scissors (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- I.M.S. (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- Spin Spin Spin (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- Sleepwalking again (uit 'Here Be Monsters', 2016)
- The Bomb-Proof Roll and Beyond (For Arnie Hassle) (uit 'Heavy Metal Fruit', 2010)
- Forget It (uit 'The Motorpnakotic Fragments', 2014)
- The Promise (uit 'Behind the Sun', 2014)
- Flick of the Wrist (uit 'Blissard', 1996)
- Upstairs-Downstairs (uit 'Let Them Eat Cake', 2000)
- Cloudwalker (A Darker Blue) (uit 'Behind The Sun', 2014)
- Superstooge (uit 'Trust Us', 1998)
- Manmower (uit 'Blissard', 1996)
- Big Black Dog (uit 'Here Be Monsters', 2016)
-----
- Here Be Monsters parts 1 & 2 (gelimiteerde 12", 2016)

Geen opmerkingen: